Uit de Mastvoet van juni 2002:

Ir a surfear en Costa Rica…

Van begin maart tot eind april heb ik de winterse kou en stress van het Nederlandse leven eventjes verruild voor de relaxte warmte van Midden-Amerika. In eerste instantie met het idee om een maand lang te gaan golfsurfen en Spaans te leren. Ik had een school gevonden waar dat allebei kon. Het lesrooster was zelfs aangepast aan het tij, echt heel tof dus. Daarna zou Lisanne (jullie welbekend) ook het vliegtuig richting de zon pakken en zouden we samen nog drie weken rondreizen. We hadden gehoord dat er een of ander meertje in het midden van het land was, waar het scheen te waaien, maar met zoveel nieuwe dingen om te doen daar, hadden we nog niet echt het plan om ook te gaan windsurfen…

Costa Rica is een super mooi land met vooral erg veel verschillende soorten bomen, bloemen en beesten. Omdat het aan twee kanten in het water ligt, zijn er ongelooflijk veel en uitgestrekte bounty-stranden. Maar verder heb ik daar bergen, vulkanen en tropische regenwouden gezien, een goed land als je van afwisseling houdt dus..
Zoals in alle Midden-Amerikaanse landen, ligt het leeftempo een stuk lager dan in Nederland. In het begin moest ik echt heel erg wennen aan mensen die ontzettend langzaam voor je voeten liepen en zo langzaam fietsten dat ze bijna omvielen! Maar na een tijdje dwong de warmte me wel om wat relaxter te worden, het was vooral aan de kust namelijk best heet, gemiddeld 35 graden. Behalve een beetje traag zijn de mensen super vriendelijk. De mannen soms iets tè, maar daar wenden we snel aan.
Na een maand ‘school’ en surfen aan de kust, had ik wel heel veel zin om de rest van het land te gaan verkennen. Lisanne was ondertussen aangekomen en had een nacht doorgebracht in de gevaarlijkste en beruchtste buurt van de hoofdstad dus die had ook wel zin om ervandoor te gaan.
Na een weekje rondtrekken, foto’s maken, avonturen beleven en mensen ontmoeten kwamen we bij het Lago Arenal aan. Dat ‘meertje’ dus. Alleen was het meer een MEER en waaide het minstens windkracht 6 met golven die we op ons Nieuwe Meertje nog nooit gezien hadden. Na veel gezoek (Costaricanen zijn niet zo van de wegwijzers) vonden we een heel klein surfclubje aan de rand van het meer.
Je kon er spullen huren, als je tenminste niet keek op een gat meer of minder in je board, maar het kostte dan ook niet echt veel. Na een origineel lokaal ontbijt van rijst en bonen, klaargemaakt door Flaco, de jongen die ook de club runde, besloten we het er maar op te wagen.
Voor ons allebei was het weer de eerste keer na de winter en dat bewezen ook de blaren die na een half uurtje op onze handen verschenen. De tip van Flaco was om er superlijm op te doen en gewoon door te varen. Bikkels als wij zijn deden we dat natuurlijk en de littekens zie je nu nog, maar ik weet niet of dat door de lijm komt. Alles bij elkaar een beetje wennen dus weer, maar het was wel enorm relaxt om weer een keertje in de zon, in bikini, in een trapeze te hangen en lekker heen en weer te varen. Er waren nog een paar andere mensen, maar het was absoluut niet druk dus we hadden alle ruimte, erg fijn.
Heel optimistisch hadden we de boards voor een hele dag gehuurd, maar na een uurtje of drie begonnen onze armen te protesteren en was het dus tijd voor een biertje in de zon, natuurlijk in de hangmat! ’s Nachts mochten we ons miniscule tentje aan de rand van het meer opzetten en genietend van de geluiden van de krekels en niet te vergeten, de wind, hebben we erg lekker geslapen… Een perfect einde van weer een perfecte dag….

Josje